Siga, siga…czyli co warto zobaczyć na Rodos

Zgodnie z mitologią, Rodos był darem Zeusa dla Heliosa – boga słońca. Sama nazwa wyspy pochodzi podobno od imienia Rode – jednej z córek Posejdona, którą Helios poślubił. Pierwsi ludzie zaczęli osiedlać się tu już ok. 700 lat p.n.e. Wyjątkowe położenie geograficzne wyspy (u styku trzech kontynentów: Europy, Azji oraz Afryki) przyczyniło się z jednej strony do rozwoju wyspy, z drugiej – był to powód wielokrotnych ataków na nią. W latach 1309-1522 panowali tu joannici, następnie Turcy, Włosi i Niemcy. Zaledwie 72 lata temu (w ramach pokoju paryskiego z 1947 roku) wyspa wraz z całym Dodekanezem wróciła w posiadanie Greków. Stąd znaleźć tu można, oprócz ciepłego, błękitnego morza, niezwykłe ślady kultur pozostawione przez kolejnych osadników.

Lindos

Zwiedzanie wyspy zaczynamy od wizyty w Lindos. Ponieważ mamy blisko, docieramy tam autobusem, który ku naszemu zaskoczeniu spóźnia się jedynie 12 minut, co jak na „greckie standardy” wydaje nam się niewiele;) Położone w centralnej części wschodniego wybrzeża wyspy miasto, to jedna z jej ważniejszych atrakcji turystycznych. Do najciekawszych miejsc należy Akropol. Znajdują się na nim ruiny świątyni Ateny oraz mury twierdzy rycerzy zakonnych Joannitów z XIV w.

Warto się na nie wspinać nawet w upale, ponieważ ze wzgórza podziwiać można także przepiękne widoki na miasteczko, Zatokę Lindyjską oraz niewielką zatoczkę, która jest w kształcie serca. Jest ona nazwana imieniem św. Pawła, który podobno dotarł tu podczas jednej ze swoich podróży.

• 

• 

Rodos

Kolejnego dnia wypożyczamy samochód, aby zobaczyć więcej. Szczególnie kusi nas Stare miasto w Rodos. To jeden z osiemnastu obiektów w Grecji wpisanych na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jego częścią jest Pałac Wielkich Mistrzów Zakonu Joannitów z XIV wieku. Odbudowano go w początkach XX wieku z przeznaczeniem na letnią rezydencję Mussoliniego. Spacer wewnątrz ma w sobie atmosferę magii (być może to jedynie powiew klimatyzacji we wszechobecnym upale;), a szczególną uwagę przykuwają przepiękne mozaiki na posadzkach przetransportowane do zamku z wyspy Kos.

• 

• 

• 

• 

• 

Na sam koniec pobytu w mieście Rodos (w upały ciągnie nas raczej na plażę:) odwiedzamy port Mandraki. W czasach starożytnych wejścia do portu strzegł Kolos Rodyjski (posąg Heliosa) – jeden z siedmiu cudów świata starożytnego. Dziś są tu jedynie trzy bizantyjskie wiatraki i baszta św. Mikołaja.

Zatoka Anthony Quinna i Tsambika

W drodze powrotnej zaglądamy do Zatoki Anthony Quinna. To tutaj, w skalistej scenerii, kręcony był film „Działa Nawarony”. Zatoczka choć malownicza, z wodą w odcieniach przepięknego turkusu, aż roi się od turystów. Moczymy zatem tylko nogi i ruszamy dalej.

• 

• 

W niektórych przewodnikach po wyspie, wyróżniony jest też klasztor Tsambika. Sam budynek nie jest może aż tak warty uwagi, co historia z nim związana. Podobno modlitwa do Matki Boskiej Tsambika, której obraz znajduje się w klasztorze, przynieść ma potomka. Dla pewności nie wchodziliśmy do środka;)

Prasonisi

Nie docieramy niestety do Doliny Motyli. Samochód mamy wypożyczony tylko na jeden dzień, a w kolejne stawiamy na odpoczynek, czyli zwiedzamy pobliskie baseny, stragany i plaże. Piaszczystych plaż nie jest na Rodos wiele. Dominują kamieniste, które nie przeszkadzają trochę już starszym dzieciom. Zamiast budować zamki można po prostu stawiać kamienne wieże.

• 

• 

Najbardziej „piaszczystą” plażą na wyspie jest Prasonisi. Czasem wyspa, a czasem półwysep to raj nie tylko dla turystów, ale przede wszystkim, ze względu na silny wiatr, dla amatorów wind- i kitesurfingu. To w tym miejscu Morze Egejskie styka się ze Śródziemnym. Szkoda, że nie widzieliśmy jej na żywo. Dotarli tam nasi współpodróżnicy i dzięki nim i ich zdjęciom mogliśmy przynajmniej poczuć ten klimat.

• 

• 

Monolithos

Na sam koniec dnia jedziemy na zachód wyspy do ruin zamku w Monolithos. To co ukazuje się naszym oczom to prawdziwy raj. O dziwo prawie nie ma tam turystów. To miejsce to kwintesencja greckiego „siga, siga”. Skłania do bycia tu i teraz. Tak, jakby nie istniało nic oprócz wszechobecnej przestrzeni i niekończącego się horyzontu. To zdecydowanie jeden z piękniejszych zachodów słońca jaki widziałam. I choć starałam się bardzo, aby zdjęcia oddały ten klimat, to jednak trzeba to zobaczyć, a nawet przeżyć samemu… najlepiej ze sprawdzoną, wakacyjną ekipą:) Jeśli szukacie fajnego rodzinnego hotelu ze smacznym jedzeniem, dwupokojowymi apartamentami oraz dużą bazą basenową, polecamy hotel Lindos Imperial.

• 

•